Я – дойлід паветраных замкаў,
Пляную, пішу і ствараю.
Цаглінкі надзей і жаданьняў
Кладу я ў высокі падмурак.
А вежы блакітных палацаў
Спакойна стаяць цытадэляй.
I я, нібы ў нейкай пустэльні,
Дзе хвалямі плешчуць пяскі,
Далёка ад роднага краю,
Самотны, сьпяваю і мрою.
Выростае дзіўны міраж –
Прыгожы і велічны горад.
Дык гэта-ж адноўлены сёньня
Паўсталы з руінаў мой Менск!
Я – дойлід паветраных замкаў,
Масты праз гады пракладаю:
Калісьці ля Сьвіслачы з любай,
Вясною гуляючы, марыў
Пра долю і шчасьце людзкое
I, пэўна, пра долю сваю.
Усё гэта – замкі ў паветры!
I доля нядоляй прайшлася.
Ня кінуў адно –
Будаўніцтва
Прыгожых паветраных замкаў.
Я словамі гмахі будую
I буду лалей будаваць.
Маўкліва мінаюць чужыя,
Дабра і любові ня чуюць.
Ня чуе мяне і мой край.
Каторыя нават сьмяюцца:
– Дарэмна, маўляў, ты згараеш
У лірыцы палкай, любоўнай.
Каханьня на сьвеце няма.
...Пустыя гаворкі і сьмешкі
Мяне ня зьбіваюць ніяк.
Іду нацянькі па пустэльні.
Мне мірсьціцца сьветлы міраж –
Мае збудаваныя замкі.
Я веру, што блізка – аазіс,
Сапраўдны зацішны куток.
Зганю там няўтольную смагу,
З крыніцы прыемна нап'юся.
Багацьце паветраных замкаў
Ня будзе, як прывід, уяўным,
Бо верш – пачуцьцёвы, рэальны –
Людзкія халодныя душы
Лірычным радком сагравае.
Наш край, наш народ адгукнецца...
Я ў лірыцы, мабыць, ня марна
Будую міражныя замкі.
|
|
